7. Faceci, czyli instrukcja potrzebna od zaraz

Nie możesz prowadzić swojego życia dla innych. Musisz robić to, co jest słuszne według ciebie, nawet jeśli ranisz tym ludzi, których kochasz. - Nicholas Sparks

Usiadłam na szerokim parapecie okna, tuż na przeciwko głównych schodów i skuliłam się na nim kurczowo obejmując nogi. Oparłam głowę o kolana i spojrzałam jak deszczowe krople zajmują coraz większą powierzchnie szyby, by po chwili spłynąć po niej wąskimi strumykami.

Do tej pory nie zmrużyłam oka nawet na chwilę. Ktoś mógłby pomyśleć, że to przez chrapanie Ino, która o dziwo tym razem zasnęła pierwsza, ale ja znałam prawdziwy powód - Madara. Mianowicie jego dwulicowość i szantaż. Jakby się nad tym głębiej zastanowić, mogłabym to nazwać pakietem dwa w jednym, którego szczerze nie polecam.

Dlaczego to musiałam być ja? Z jakiego powodu moje życie musiało się pokomplikować jeszcze bardziej? Właśnie... O ile dobrze pamiętam "moje" potocznie określa to, co stanowi własność mówiącego. Więc czemu ja czułam, jakby moje życie było przez kogoś wyreżyserowana, a ja grałam w nim postać tragiczną? Powinnam wziąć się w garść. Ale czy miałam jakikolwiek wybór? Musiałam zrobić to czego zażądał Madara. Miał przecież rację. Nie zniosłabym konsekwencji tego artykułu. To było ponad moje siły, a wypożyczenie z jakiegoś domu małej teczuszki to chyba nic złego. Mam tylko nadzieję, że na tej jednej zachciance się skończy.

Niespodziewanie obok mnie przystanęła jakaś postać. Wzdrygnęłam się, wstrzymując oddech. Jednak, gdy po chwili blask księżyca oświetlił jej twarz, zwyczajnie przeklęłam pod nosem. Rodzina Uchiha zaczęła mnie przerażać. Są wszędzie! Jak jakieś bakterie, które w końcu cię dopadną i zaatakują! Zlustrowałam Sasuke od góry do dołu. Miał na sobie białe szorty i czarny podkoszulek, który leżał na nim idealnie, uwydatniając przy tym jego mięśnie.

Które oczywiście nic, a nic cię nie interesują - odezwało się znużonym głosem alter ego, a ja postarałam się je odgonić w najgłębsze zakamarki mojego umysłu.

Jeszcze raz przyjrzałam mu się uważnie. To, że nie miał przy sobie widocznej broni, nie znaczyło, że mogę czuć się w jego obecności bezpiecznie. W końcu mógł ja mieć schowaną. Na przykład w spodniach. Faceci tak robią. Chyba.

Możesz sprawdzić - zachichotało moje wewnętrzne ja.

– Zamknij się już - warknęłam zdenerwowana zachowaniem, no tak właściwie samej siebie.

Niemal natychmiast poczułam na sobie spojrzenie Uchihy. Głębia jego karych tęczówek sprawiła, że zachłysnęłam się powietrzem. Jeśli na prawdę miał schowaną gdzieś, choćby najmniej niebezpieczną broń, to nie mogło się dla mnie dobrze skończyć. Nie wiem ile trwało zanim w końcu zebrałam się na odwagę, by coś z siebie wydusić.

– Em – jęknęłam. – To nie do ciebie. To znaczy nie wiedziałam, że tu jesteś. W sensie... Co tu robisz?

– To samo co ty – odparł siadając naprzeciwko mnie. Oparł się o ścianę i zgiął jedną nogę w kolanie, by po chwili podeprzeć na nim rękę. Natomiast drugą swobodnie opuścił poza krawędź parapetu.

– Też zastanawiasz się dlaczego ktoś kieruje twoim życiem? – Ani trochę tego nie przemyślałam. Słowa jakby same się ze mnie wydobyły. Ale jeśli na prawdę robił to samo co ja, czyli zastanawiał się dlaczego jakiś facet kazał mu wykraść teczkę z czyjegoś domu, może moglibyśmy zostać wspólnikami? Jednak czy nasza współpraca wyglądałaby tak samo jak w filmach o agentach? Spojrzałam na niego z lekką obawą, jednak on jakby w zamyśleniu przyglądał się widokowi za oknem, kompletnie nie zwracając uwagi na to co powiedziałam. Innym razem pewnie bym się w duchu cieszyła, jednak teraz spoglądałam na niego w szoku.

– Wiesz co? - zapytałam nieco agresywnie. – Nie rozumiem cię. Najpierw siłą próbujesz wydobyć ze mnie mój życiorys, a gdy w końcu, nie wiem nawet czemu, uchylam ci romb tajemnicy ty to ignorujesz. W co ty ze mną pogrywasz?

Nie doczekałam się z jego strony żadnej odpowiedzi. Zirytowana wstałam i ruszyłam w stronę swojego pokoju. Podczas, gdy szurałam puszystymi kapciami po panelach czułam na sobie jego wzrok. Mogłam nawet przysiąc, że na jego twarzy pojawił się uśmieszek. Nie miałam jednak odwagi się odwrócić.

Gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi, oparłam się o nie plecami zjeżdżając do siadu. Pani od wychowania do życia w rodzinie, która w podstawówce zapewniła dziewczyny z mojej klasy, w tym również mnie, że faceci są łatwi w obsłudze albo specjalnie wprowadziła nas w błąd, by później obserwować nasze męczarnie, albo nie miała kontaktu z mężczyznami. Raczej obstawiałabym to drugie, zwłaszcza, że niedawno spotkałam ją w supermarkecie, a na jej palcu dalej nie widniała żadna obrączka lub pierścionek. Po tym mogę szczerze stwierdzić, że obie potrzebowałyśmy do nich instrukcji.

Przejechałam dłońmi po twarzy, naciągając tym samym skórę. Zrozumiałam swój błąd. Sasuke wiedział, że niczego ze mnie nie wydobędzie, poczekał więc aż sama mu coś powiem. Sprawiłam, że to znowu on ustalał zasady gry. Miałam jednak wrażenie, że na moim ekranie już dawno widniał komunikat "Game Over".

Nagle moją uwagę przykuł przedmiot, rogiem wystający ze skraju komody, którego wcześniej nie zauważyłam. Szybkim ruchem podniosłam się z podłogi i chwyciłam do rąk kopertę. Była zaadresowana do mnie. Gwałtownie ją rozerwałam i wyjęłam z niej zawartość. Podarty papier upadł na panele, jednak nie zwróciłam na to zbytniej uwagi. Zajęta byłam uważnym lustrowaniem zdjęcia.

Byłam na nim razem z Toshiro. Fotografia została zrobiona niedługo przed wypadkiem. Podczas jednych ze wspólnych zajęć. Pamiętam, że jak zwykle się wygłupialiśmy. Gdy tylko koleżanka oznajmiła, że potrzebuje naszego zdjęcia do klasowego albumu, wskoczyłam przyjacielowi na plecy. Nawet nie zdążył się zorientować co się dzieje zanim oślepił go błysk lustrzanki.

- Po co on to robi? - zapytałam samą siebie, chowając przesyłkę do nocnej szuflady przy łóżku.

***

Rozejrzałam się uważnie po okolicy, zwracają uwagę na to czy na pewno nikt znajomy mnie nie widzi i wyszłam poza teren budynku. Po drugiej stronie ulicy czekał już na mnie Toshi. Gdy zadzwoniłam do niego rano z prośbą o spotkanie w najbliższym czasie, od razu się zgodził. Jednak za półgodziny miałam razem z Ino i Hinatą wyjść, gdyż chciały mi pokazać jakieś miejsce, dlatego też spotkałam się z nim teraz. Chciałam jasno postawić sprawę.

– Co to ma znaczyć? - rzuciłam, gdy tylko się do niego zbliżyłam. Uśmiech zniknął mu z twarzy, a wyciągnięte w moją stronę ramiona od razu opuścił.

– To znaczy co? – zapytał zdezorientowany.

– To - powiedziałam wyjmując z kieszeni pomiętą fotografię. Bez żadnego namysłu ją potargałam i rzuciłam mu dwa kawałki pod nogi.

– Sakura, jesteś moją przyjaciółką... - Zrobił krok w moją stronę wyciągając w moim kierunku rękę, jednak ja od razu ją odtrąciłam.

– Nie jestem! - przerwałam mu natychmiast. - Zostawiłam Cię. Nie możesz mnie tak nazwać! - Mocno wbiłam przednie zęby w wargę pohamowując się od wybuchnięcia płaczem.

– To w takim razie ja jestem twoim przyjacielem, wiec nie pozwolę ci tak łatwo odejść. Zrozum to w końcu! - odparł unosząc głos.

– Ja już odeszłam - szepnęłam nie patrząc mu w oczy.

– Uciekłaś - skwitował znajdując się już zbyt blisko mnie.

– Musiałam.

– Ale dlaczego beze mnie? - zapytał, a ja poczułam na sobie jego gorący oddech. Spojrzałam w jego oczy, które teraz obdarzały mnie spojrzeniem pełnym troski. Uniosłam prawą dłoń i przyłożyłam ją do jego policzka, delikatnie głaszcząc przy tym jego skórę.

– Nie chciałam ci psuć marzeń, wiesz przecież, że taniec jest dla ciebie ważny.

– Nie tak jak ty - odparł, po czym odruchowo zetknęliśmy się czołami.

– Musisz o mnie zapomnieć - powiedziałam wbrew sobie, ignorując ukłucie w sercu.

– Nie potrafię. – Przyciągnął mnie do siebie bliżej. Ręce zaczęły mi się pocić, a oddech drzeć

– Po prostu przestań o mnie myśleć – zaczęłam łamiącym się głosem, uwalniając się z jego uścisku. - Ja zaraz pójdę w swoją stronę, a ty w swoją. Przestaniesz mi wysyłać podobne rzeczy, nie będziesz zaczepiał na ulicy, nie będziemy się kontaktować. To proste. - Zrobiłam krok w tył. Spojrzałam na niego ostatni raz, by za sekundę postawić nogę na przejściu dla pieszych. Jednak uniemożliwił mi to żelazny uścisk na nadgarstku.

– Nie. – Spojrzałam w jego zaszklone oczy, wiedziałam, że do moich również napłyną wkrótce łzy. Objął mnie ramionami zmuszając do uścisku. Nie wytrzymałam. Wtuliłam się w niego, przyciskając skroń do jego piersi. On ułożył delikatnie podbródek na mojej głowie, obejmując mnie jeszcze mocniej, jakby już więcej miał mnie nie wypuścić. W jego ramionach czułam się wyjątkowo i brakowało mi tego. Brakowało mi jego, ale wiedziałam, że tak nie może być. Położyłam mu dłonie na torsie i odepchnęłam się gwałtownie.

– Dlaczego? - szepnęłam łagodnie, by po chwili unieść głos. – Dlaczego mi to utrudniasz!? Po co to robisz!?

– Nie, Sakura. Po co ty to robisz!? – wrzasnął, jednak ja szybko przebiegłam przez ulicę zostawiając go samego. Odwróciłam się tuż przy bramie, by zobaczyć go po raz ostatni. Dłonią przysłonił sobie twarz, a po chwili uderzył nią brutalnie w ścianę budynku.

***

Razem z dziewczynami stałyśmy przed warsztatem, w którym jeszcze wczoraj złożyłam wizytę. Nie miałam pojęcia dlaczego właśnie tu przyszłyśmy, skoro miały mi pokazać jakieś fajne miejsce. No w sensie, nie żeby warsztat był zły, ale co miałyśmy z nim wspólnego? Szczerze wątpię czy którąś z nas pociągały śrubki, smar, narzędzia bądź samochody. Chociaż. Może tu wcale nie chodziło o sam warsztat, ale o ich właścicieli! Tak, to zdecydowanie prawidłowy trop.

Drzwi biura były zamknięte. Ze zdziwieniem przypatrywałam się jak Ino wkłada dłoń do doniczki bratkami, postawionej na oknie, by po chwili wyciągnąć z niej srebrny klucz. Z satysfakcją otworzyła drzwi, a ja rozejrzałam się dookoła sprawdzając czy nikt nas nie obserwuje. Co jak co, ale włamanie nie było jeszcze legalne.

Weszłyśmy do gabinetu, który był urządzony dosyć zwyczajne. Beżowe ściany i nieco ciemniejsze panele. Obszerne biurko z orzecha włoskiego, a tuż obok niego regał z tego samego kompletu, na którym poukładane był kolorowe segregatory. Natomiast naprzeciwko, krok od okna stała kremowa sofa, przy której znajdował się mały, prosty kawowy stoliczek. Zaś w rogu, opodal drzwi, które z pewnością prowadziły do hali napraw były jasne, kręcone schody.

– Co wy robicie? - zapytałam szeptem spanikowana patrząc jak wchodzą na górę.

– No chodź - ponagliła mnie Ino.

Znalazłyśmy się w jakimś przedpokoju. Pomieszczenie nie było już tak eleganckie, jak to w którym byłyśmy przed chwilą. Przy wejściu stała mała komoda, na której jak udało mi się dostrzec leżał pozostawiony pęk kluczy. Nad nią zamontowane były haczyki z pozawieszanymi kurtkami i właściwie to tyle. Hinata zapukała delikatnie do drzwi naprzeciwko, jednak blondynka pociągnęła za klamkę i wparowała do środka nie czekając, aż ktoś zezwoli na wejście.

– Cześć chłopaki! – zawołała z entuzjazmem.

Tak myślałam, przemknęło mi przez myśl. W ciszy poszłam w ich ślady i weszłam do pokoju. Zakręciłam się wokół własnej osi zachwycając się jego wielkością. Był to salon połączony z kuchnią. Dominowała tutaj przede wszystkim czerń i biel. Na środku pomieszczenia stała duża skórzana kanapa, na której pozostawione były konsole do gry. Na stoliku położone były kartony po sokach i miski z chipsami, których resztki dostrzegłam również na dywanie. Jednak moją uwagę najbardziej przykuł lewy róg pokoju.

Znajdowała się tam jakby mała scena. Oświetlały ją reflektory, jednak nie z taką samą siłą jak na prawdziwych koncertach. Dopiero po chwili dostrzegłam Deidare siedzącego za perkusją i zażyle rozmawiającego z Sasorim, który brał właśnie gitarę basową ze stojaka. Brakowało tylko Itachiego. Rozejrzałam się jeszcze raz po pomieszczeniu, jednak tym razem wzrok zawiesiłam na kuchni, w której znajdował się dość spory stół. Siedzieli tam bracia Uchiha, a także Kiba i Naruto, którzy zajadali się kanapkami pozostawionymi na talerzu.

– Rozgośćcie się! - krzyknął Itachi przerywając wymianę strun w gitarze.

Hinatka usiadła w milczeniu tuż obok Inuzuki, a Ino skierowała się do łazienki, której położenia jeszcze nie znałam. Natomiast ja w pełni zaintrygowana podeszłam do sceny. Usiadłam na jej krawędzi odwracając się w stronę chłopaków.

– Mówię ci przecież, że to szło inaczej - warknął podirytowany Sasori, jednak blondyn w odpowiedzi tylko chrząknął donośnie, wskazując podbródkiem w moją stronę. Czerwonowłosy gwałtownie się odwracając przewrócił stojak znajdujący nieopodal. Parsknęłam śmiechem.

– Hej - powiedział naprawiając szkody – Cieszę się, że przyszłaś.

– Bo zwymiotuję - powiedział znużony blondyn. Gdy tylko Akasuna posłał mu pełne gniewu spojrzenie, uniósł ręce do góry w geście poddania i oddalił się w stronę lodówki.

– Nie wiedziałam że macie zespół – zaczęłam dość niepewnie po tym, jak usiadł obok mnie.

– Jeszcze w czasach szkolnych wraz z innymi kolegami z paczki ćwiczyliśmy w garażu. Teraz zostaliśmy w trzech no i przenieśliśmy się tutaj odkąd założyliśmy warsztat. Jesteśmy w trakcie nagrywania demo.

– Będę mogła liczyć na płytę z autografem? – Zatrzepotałam kusząco rzęsami.

– Jeśli przeciśniesz się przez tłum fanów – powiedział znudzony i machnął teatralnie ręką, a ja wybuchnęłam śmiechem.

– Wyimaginowanych? – prychnęłam.

– Wątpisz?

– Prowokuję – powiedziałam śmiało, a w jego brązowych oczach, jakby coś zabłyszczało. Wziął do ręki mikrofon i stanął na samym środku sceny.

– Panowie! – krzyknął, a głośniki rozniosły brzmienie po całym pomieszczeniu. - Owa pani wątpi w nasze zdolności muzyczne. Może coś zagramy?

Już po chwili stałam przed sceną patrząc jak trójka mężczyzn ustala coś jeszcze między sobą. W salonie rozbłysły kolorowe światła. Ino i Kiba, ze względu na to, że jeszcze się nie pogodzili stali w znacznej od siebie odległości, co chwilę na siebie spoglądając. Co innego Uzumaki, który właśnie położył dłoń na ramieniu granatowowłosej. Hyuuga stała jakby sparaliżowana i spoglądała w ziemie, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenie blondyna. Chyba tylko Sasuke nie interesował się całym zajściem. Dalej siedział przy stole i ze skupioną miną majstrował coś przy gitarze.

Gdy tylko Itachi szarpnął struny instrumentu poczułam pozytywną energię. Z trudem wstrzymywałam się, by nie dać emocjom upust w postaci ruchu. Niespodziewanie poczułam wibracje w lewej kieszeni spodni. Wyciągnęłam komórkę i spojrzałam na wyświetlacz. O mal nie wypuściłam jej z dłoni. Zachłysnęłam się powietrzem i szybkim krokiem ruszyłam do przedpokoju.

Zamknęłam za sobą drzwi i upewniając się, że nikt za mną nie poszedł odebrałam połączenie.

– Widzę, że dobrze się bawisz - zaczął mężczyzna, a ja miałam wrażenie, że serce zaraz podskoczy mi do gardła.

– Śledzisz mnie? – Odsunęłam firankę w oknie i niepewnie zlustrowałam okolicę. 

– Mam nadzieję, że pamiętasz o tym, co masz do zrobienia – powiedział ostro, ignorując moje pytanie.

– Potrzebuję czasu – odparłam ściszonym głosem, a słysząc jak otwierają się drzwi natychmiast się rozłączyłam.

Odetchnęłam z ulgą widząc jak w progu staje Akasuna z lekko zakłopotaną miną.

– Przepraszam, ale wyszłaś tak nagle. Coś się stało?

– Nie, nie – skłamałam z grzecznym uśmiechem. – Wracajmy.

Przytaknął, a ja znalazłam się o bok niego. Nacisnęłam klamkę, jednak on położył dłoń na mojej ręce, jakby chcąc mnie powstrzymać. Spojrzałam na niego nie bardzo rozumiejąc co się stało. Podrapał się po głowię i głośno wypuścił powietrze.

– Wybacz, chyba całkowicie straciłem wprawę. – Odgarnął włosy, które niesfornie opadły mu na czoło. - Dałabyś się zaprosić na kawę? Dziś o osiemnastej?

- Z chęcią. - Zarumieniłam się.

***

Stałam pod kawiarenką, w której miałam już okazje być dzięki pomysłowi Naruto. Uważnie przyglądałam się swojemu odbiciu w jednej z szyb. Nie zdążyłam się przebrać. Z resztą czy był sens? Może i w czarnych leginsach, białej koszulce z nadrukiem i skórzanej kurtce, z którą jakoś nie umiałam się rozstać, nie wyglądałam kobieco, ale to przecież zwykły wypad na kawę. Nic szczególnego.

Już po chwili dostrzegłam czerwoną czuprynę Sasoriego. Razem weszliśmy do środka i zajęliśmy miejsce przy oknie. Zamówiliśmy sobie po cappuccino, ja na dodatek poprosiłam o kawałek sernika. Jak szaleć to na całego, a co mi tam.

W milczeniu czekaliśmy na kelnerkę niosącą nasze zamówienie. Do tego czasu, starałam się patrzeć wszędzie, byle nie w czekoladowe tęczówki Akasuny, które bez przerwy mi się przyglądały. Chrząknęłam lekko chcąc sprawić, by się otrząsnął. Nie widząc rezultatu, postanowiłam zacząć rozmowę.

– Długo się znacie? Ty, Deidara i Itachi. - To było pierwsze co wpadło mi na myśl.

Na dźwięk mojego głosu, od razu oprzytomniał.

– Od gimnazjum. Przeprowadziłem się tutaj, gdy moi rodzice zginęli w wypadku. Właśnie wtedy ich poznałem. Stworzyliśmy własną ekipę, która później nieco się rozeszła. Chyba rozumiesz? Trochę kłótni, inne plany bądź miłość... A ty? Chyba też niedawno się przeprowadziłaś. Nie widziałem Cię wcześniej wśród znajomych Naruto.

Musiałam odczekać moment, by jego słowa w pełni do mnie dotarły. Nie miałam pojęcia, że jego rodzice zginęli. Ale w sumie to skąd mogłam wiedzieć. Rozmawialiśmy zaledwie parę razy. Mimo że wiem, iż taki temat jest bolesny, u niego nie zauważyłam zbytniego przejęcia. Możliwe, że zdążył się już z tym pogodzić.

– Mieszkałam w innej części miasta. Zmieniłam szkołę. - Widząc jego minę pośpiesznie dodałam: - Powody osobiste.

– Nie chcesz mówić. - Trafił w sedno.

– Przepraszam – szepnęłam splatając słonie pod stołem.

– Nic nie szkodzi. Rozumiem. Każdy ma jakieś tajemnice. – Uśmiechnął się pocieszająco.

– Ty też?

– Ja też – przytaknął. - Wybacz. Muszę Cię przeprosić na chwilę.

Przez chwilę wpatrywałam się jego plecy. Gdy zamknął za sobą drzwi męskiej toalety rozejrzałam się po lokalu, szukając wzrokiem kelnerki. Jednak zamiast niej dostrzegłam elegancko ubranego mężczyznę, odsuwającego krzesło swojej towarzyszce.

Chwila, czy to nie przypadkiem...

Sasuke?!

W towarzystwie kobiety?!

Nie żebym wątpiła w jego orientacje seksualną. Ale to naprawdę dziwny widok. Dziewczyna mogła być niewiele młodsza. Nie widziałam jej jednak ani razu w naszej szkole. Miała długie, czarne włosy i w tym samym kolorze obcisłą sukienkę. Zagryzała wargę, na której nałożona była warstwa czerwonej szminki, wyraźnie dając do zrozumienia, że ciągnie ją w stronę Uchihy. Nie. Nie byłam zazdrosna. Niby o co? Po prostu zdziwił mnie ten widok.

Wstałam od stolika i skierowałam się w stronę wyjścia. Chciałam wykorzystać nieobecność Akasuny na przewietrzenie się.

– Co ja właściwie robię? - wyszeptałam opierając się o metalową barierkę. Przetarłam dłońmi zmęczoną twarz. Właśnie uświadomiłam sobie, że zamiast zacząć działać, według jakiegoś planu, którego nawet jeszcze nie mam, zabawiam się z kolegą Itachiego całkowicie tracąc czas.

Nagle drzwi wejściowe lokalu się otwarły, a po chwili trzasnęły z hukiem. Odwróciłam się w ich stronę. W moim kierunku kroczył Sasuke, szczerze? Nie zdziwiłam się, jedynie wypuściłam zrezygnowana zalegające w powietrze płucach.

– Dlaczego musisz być wszędzie tam gdzie ja? – zapytałam, nie oczekując racjonalnego wyłumaczenia. Zdążyłam już zauważyć, że nasze drogi, mimo mojej niechęci się krzyżują, a ja nie mam na to żadnego wpływu.

– Czyżby randka się nie udała? – spytał kpiącym tonem, przystając tuż obok mnie.

- To nie randka, tylko spotkanie – powiedziałam tonem, który nie przekonał nawet mnie. - A jak Twoja?

- Moja co? - Przewiesił sobie przez ramię marynarkę.

- Randka – powiedziałam, w myślach zwracając uwagę na to, że owe słowo i postać Sasuke, ani trochę do siebie nie pasują.

– To nie randka, tylko spotkanie.

Cóż za oryginalna odpowiedź. Punkt za kreatywność, Uchiha.

– Może ty tak uważasz, ale widziałam jak ona na ciebie patrzy. - Spojrzałam przez szybę na wnętrze lokalu. Jednak nie dostrzegłam kobiety, która zapewne przyglądałaby mi się morderczym spojrzeniem. Najwidoczniej poszła do toalety.

– Tak samo jak on na ciebie.

– Czyżbyś był zazdrosny? – wypaliłam bez żadnego zastanowienia.

– A ty? 

– Możesz przestać odbijać piłeczkę? – zapytałam zirytowana jego zachowaniem, odpychając się od barierki.

– Mam coś co należy do ciebie – odezwał się Uchiha, całkowicie zmieniając temat.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Z kieszeni spodni wyciągnął dwa ubrudzone kawałki zdjęcia. Zamarłam, gdy na jednym z nich zobaczyłam twarz Toshiro. Skąd on to ma? Widział mnie? Czułam, że serce zaczyna mi bić coraz mocniej.

– Nie. To nie moje – wypowiedziałam, przez zaciśnięte zęby.

– Przecież widać tu twoją twarz. – Uniósł do góry jedną z części na dowód swoich słów.

Szybko wyrwałam obie z jego dłoni i podeszłam do kosza. Miałam w tym momencie całkowicie gdzieś jego minę. Potargałam zdjęcie na jeszcze drobniejsze kawałeczki, by później upuścić wszystkie do śmietnika. Ból, który mi przy tym towarzyszył był niewyobrażalny, ale nie mogłam pozwolić sobie na płacz. Nie przy nim.

– To nie moje – warknęłam ponownie w jego stronę, wchodząc do środka kawiarni.

Od Autorki: No i jest! Niestety znowu z opóźnieniem. Ale miałam moment, gdzie musiałam sobie ponownie przeanalizować przebieg całego opowiadania, gdyż od rozdziału szóstego miałam tylko pewne punkty zaczepienia, a jakoś muszę do nich doprowadzić. Na szczęście wszystko mam pod kontrolą.

Rozdział trochę dłuższy niż ostatnio, jednak mam wrażenie, że gorszy. W sensie nie wydaje Wam się, że jest przegadany? Mi tak i to bardzo. Ale nie chciałam wciskać na siłę jakichkolwiek opisów.
Wiecie co zauważyłam podczas pisania tego rozdziału? Bohaterowie nic, tylko się gdzieś szwendają cały czas. No ale kto by w wakacje pisał o nauce? ._. 
Mam do was ważne pytanie. Macie może jakieś skuteczne sposoby na lenia? Co robicie, gdy Was dopada? Ja osobiście nie umiałam go odpędzić przez parę dni...

O, jeszcze jedno. Jeśli coś tworzycie, niekoniecznie chodzi mi o opowiadanie, muzyka Wam pomaga, czy raczej drażni? Mi daję kopa do pisania, ale jednak mam momenty kiedy potrzebuję ciszy. A jak jest u Was?

No chyba to tyle, mam nadzieję, że mocno się nie zawiedliście i nie pogryziecie mnie za randkę z Sasorim xD Przepraszam, spotkanie*.

No więc, pozdrawiam :3