6. Artykuł

Wciąż i mimo wszystko wierzę, że ludzie są w gruncie rzeczy dobrzy. - Anna Frank

Odepchnęłam się nogami od podłoża sprawiając, że moje krzesło ponownie podjechało do biurka. Jeszcze raz spojrzałam na pustą kartkę kancelaryjną, na której co najmniej półgodziny temu powinnam była zapisać wstęp do rozprawki zadanej na poniedziałek. Nerwowo zagryzłam plastikowy koniec długopisu, zostawiając w nim małe wgniecenie. Mimo tego, że byłam sama w pokoju, gdyż Ino, jak to każdą sobotę poszła pomóc rodzicom w kwiaciarni, a Hinata wybrała się na rodzinny obiad, ani trochę nie mogłam się skupić.

Moje myśli wciąż krążyły wokół jednego tematu, a mianowicie incydentu z środy, którego sprawcą był Sasuke. No, bo co to miało w ogóle być? Czy on na prawdę jest przekonany, że pozwolę mu wpakować się z butami do mojego życia? Może jeszcze sądzi, że będę stała bezczynnie i przyglądała się jak zaczyna w nie ingerować. Chociaż, czy on jest naprawdę takim dupkiem, by to robić? Głupie pytanie, no jasne że jest. Ale dlaczego uwziął się akurat na mnie? To pytanie góruje na liście moich niewiadomych. Nie mam też pojęcia, dlaczego właściwie tak to analizuję, skoro od dwóch dni nie zamieniliśmy ze sobą słowa. Równie dobrze mogłoby to oznaczać spokój.

– Ugh... – jęknęłam z dezaprobatą, uderzając głową o blat biurka. – I po cholerę ja to roztrząsam?

Bo zaczęło cię to obchodzić. Poprawka. On zaczął cię obchodzić - zachichotało moje alter ego

– Nie bądź śmieszna - prychnęłam. Jednak wcale nie byłam taka pewna swoich słów. Co jeżeli to prawda? Tak nie powinno być. Zdecydowanie nie powinno tak być.

Wiesz co Sasuke by zrobił wiedząc jaki wywołał mętlik w twojej głowie? Powiem ci. Uśmiechnąłby się cynicznie, a potem rzuciłby jakimś złośliwym komentarzem ukazując tym samym swoją wyższość! Chcesz tego? – Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie opisaną scenę. – Skoro nie, to weź się w garść!

Momentalnie, poczułam jakby ktoś mocno przywalił mi w twarz. Rozsiewając tym samym moje wcześniejsze wątpliwości. Podniosłam się z biurka i zacisnęłam dłonie. Oczywiście, że nie dam mu tej satysfakcji! Może o tym tylko pomarzyć. Sama przecież mówiłam, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. A to z pewnością nie było miejsce, w którym chciałabym się znaleźć. Postanowiłam dostosować się do najbezpieczniejszej opcji, a mianowicie pozostawieniu naszych relacji takich jakie są, czyli opierających się jedynie na spojrzeniach, z których oboje pewnie nic nie wyczytujemy. Nie potrzebne mi są dodatkowe problemy.

Nagle poczułam wibracje telefonu, które lekko mnie połaskotały. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni i spojrzałam na ekran. Na wyświetlaczu pojawił się napis: Numer zastrzeżony. Zdziwiłam się, jednak posuwistym ruchem kciuka odebrałam połączenie.

– Sakura, mogłabyś dzisiaj do mnie wpaść? – odezwał się jakiś mężczyzna, a ja ściągnęłam mocno brwi starając sobie przypomnieć skąd znam ten głos.

– Ah... To pan – odezwałam się, gdy już uświadomiłam sobie kim jest osoba po drugiej stronie. Po chwili dotarło do mnie, że podczas odwiedzin, które złożyłam mu parę dni temu, nie zdążył mi się przedstawić. – Czy coś się stało?

– Po prostu zależy mi na rozmowie - z naciskiem wypowiedział ostatnie słowo.

– Dobrze, wpadnę za... - spojrzałam na zegarek elektroniczny, który pokazywał godzinę trzynastą - jakąś godzinę? - zapytałam wyczekując jego potwierdzenia.

– Będę czekał - powiedział, a następnie się rozłączył.

Zaniepokoiłam się tym telefonem. Zachowanie mężczyzny wydawało mi się dziwne. Jednak nie zamierzałam rezygnować ze złożenia mu wizyty. Zerknęłam w górę, na tablicę korkową, do której zdążyłam przypiąć kartkę z przepisanym planem dnia, według którego funkcjonowali mieszkańcy internatu. Za godzinę miał być obiad. A za dwie i pół powinnam być na rehabilitacji. Mój wychowawca - Kakashi Hatake, raczej nie miałby nic przeciwko temu bym wyszła wcześniej. Ale żeby załatwić sprawę szybko potrzebowałabym podwózki, by punktualnie zdążyć na leczenie. Na wujka niestety nie mam co liczyć, gdyż wyjechał w sprawach służbowych na cały weekend. A na propozycję Shizune co do podwózek, nie chciałam przystać. Nie pragnęłam lepszego traktowania ze względu na wypadek. Nagle mnie olśniło. Ponownie wyciągnęłam komórkę i wyszukiwarce kontaktów wpisałam literkę "S". Gdy odnalazłam kontakt, który chciałam, wybrałam połączenie i nasłuchiwałam sygnałów. Jeden, drugi, trzeci...

– Halo, Sasori? Tutaj Sakura – odezwałam się w końcu, gdy odebrał, jednak po drugiej stronie panowała cisza. – Dziewczyna z łazienki – dodałam szybko, gdy uświadomiłam sobie, że nie zdążył wcześniej poznać mojego imienia. Gwałtownie uderzyłam się ręką w czoło, gdy tylko zorientowałam się, jak właściwie siebie określiłam.

– Ahh... To ty – zaczął, gdy już pohamował swój cichy śmiech - Cieszę się, że dzwonisz.

– Wybacz, że wcześniej tego nie zrobiłam. Nie miałam czasu, a teraz jesteś chyba jedyną osobą, która może mi pomóc - odpowiedziałam ze słyszalną nadzieją w głosie, nagle w telefonie usłyszałam jakiś huk.

– Poczekaj chwileczkę. – Trzask zamykanych drzwi lekko go zagłuszył - To o co chodzi?

– Mógłbyś mnie gdzieś podwieźć? – zapytałam szybko i zamknęłam oczy, wyczekując jego odpowiedzi, gdy usłyszałam jak bierze głęboki wdech uniosłam powieki.

– Przepraszam, ale jestem w pracy. Ale zaczekaj dwie minuty - powiedział i prawdopodobnie odłożył gdzieś komórkę. Czekałam przysłuchując się już trochę gorzej słyszalnym hukom, które zapewne miały związek z jego pracą.

– Już jestem i mam dla ciebie dobrą wiadomość. Itachi, którego zdążyłaś poznać właśnie wychodzi i nie ma nic przeciwko, żeby cię podwieźć.

– Itachi... – wymamrotałam bardziej do siebie niż do Akasuny. Mylił się. Nie zdążyłam go poznać. Nie wiedziałam jaki jest. A co jeśli ma taki sam charakter jak jego młodszy brat? No, bo w końcu to rodzina.

– Dziękuję, że to załatwiłeś – odparłam po dłuższej chwili milczenia.

– Nie ma sprawy, tylko jakbyś mogła podejść do naszego warsztatu. To blisko.

– Dobrze, tylko powiedz mi gdzie jest.

– Gdy wyjdziesz z internatu skręć w prawo. Później tylko prosto, gdy zobaczysz stos opon przy czarnej bramie będziesz wiedziała, że to tam – Z uwagą przysłuchiwałam się jego instrukcji starając się właściwie wszystko zakodować

– To będę się zbierać. – Ściągnęłam kurtkę z wieszaka.

– Do zobaczenia.

***

Po uzyskaniu zgody na wyjście, poszłam tak, jak poinstruował mnie wcześniej Sasori. Stałam na dużym, asfaltowym podjeździe, na którym stało kilka zaparkowanych samochodów i przypatrywałam się dwupiętrowemu budynkowi, który składał się z trzech różnych części. Na środkowej, która była największa i równocześnie wysunięta w porównaniu do reszty budynku, na szyldzie o granatowym tle widniał biały napis "MOTO - SERWIS". Prowadziły do niego dwie bramy wjazdowe, które na moje oko miały wysokość czterech metrów. Były otwarte, jednak widok na wnętrze zasłoniły mi pozostawione tam pojazdy. Po lewej stronie lokalu, znajdowały się drzwi główne, nad którymi był napis "BIURO". Zaś po prawej stronie widniał trzeci i ostatni szyld "CZĘŚCI", przez sporej wielkości, niczym nie zasłonięte okna mogłam dojrzeć regały z przedmiotami z działu motoryzacji, których nie byłam w stanie nazwać. Niestety, ale moja wiedza na temat samochodów była jedynie podstawowa. No, o ile można, by to tak nazwać. Przyjrzałam się jeszcze raz uważniej w poszukiwaniu drzwi do owego sklepu motoryzacyjnego jednak na pierwszy rzut oka ich nie znalazłam. Dopiero po chwili zorientowałam się, że w przeciwieństwie do biura, znajdują się od strony bocznej.

Weszłam do środka jedną z bram wjazdowych, a do moich nozdrzy momentalnie dotarł ciężki zapach benzyny i smaru, na co skrzywiłam twarz w grymasie. Rozejrzałam się dookoła po hali napraw, a mój wzrok przystanął na osobie stojącej przy podnośniku, na którym znajdował się jakiś samochód, i wyraźnie szukała czegoś w wózku narzędziowym. Zrobiłam kilka kroków do przodu, a czerwonowłosy, gdy mnie usłyszał gwałtownie się obrócił. Ubrany był w typowy ciemny, strój roboczy. Jedynym, wyróżniającym się elementem jego stroju była czarna bandamka, którą przewiązaną miał na czole, pewnie w celu chociaż drobnego uniesienia grzywki.

– To ty - powiedział starając się zetrzeć plamę nieznanego mi pochodzenia z policzka – Cześć.

– Hej, na prawdę jeszcze raz ci dziękuję. Drugi raz mnie ratujesz – powiedziałam nieco żartobliwie.

– Teraz to bardziej Itachi – powiedział wskazując na mężczyznę, który jakby na zawołanie wyszedł z biura. Przez chwile mogłam dostrzec jego koszulkę z nazwą jakiegoś zespołu, dopóki nie zniknęła pod przykrywą czarnej skórzanej kurtki. Włosy miał upięte, tak jak ostatnio w niską kitkę na karku. Jednak krótsze kosmyki jego hebanowych włosów okalały mu twarz. Spojrzałam w jego oczy, które bacznie mnie zlustrowały. Wzdrygnęłam się lekko.

- To co? Jedziemy? – zapytał wsuwając na palec metalowe kółko, z przyczepionymi kluczyki. Gdy zakręcił nim kilka razy przełknęłam ślinę zalegającą w ustach i ostatni raz spojrzałam na Sasoriego, który tylko puścił do mnie oczko, a następnie wrócił do zajęcia, które wykonywał wcześniej.

Zapinając pas, podałam Itachiemu dokładny adres, na co on tylko skinął głową i przekręcił kluczyk w stacyjce, uruchamiając silnik, który wydał z siebie charakterystyczny warkot. Odwróciłam się w stronę szyby i tępo spoglądałam na miejski krajobraz. Po chwili do moich uszu dotarła znana melodia, a po krótkim czasie również śpiew.

– Czyżby Sum 41With me? – spytałam nie odwracając wzroku.

– Jedna z moim ulubionych piosenek.

– Serio? Też ją uwielbiam – odpowiedziałam mu entuzjastycznie przebijając się tym samym przez napiętą atmosferę, która do tej pory była między nami wyczuwalna. Uchiha zaśmiał się cicho i przekręcił delikatnie gałkę radia, sprawiając tym samym, że muzyka płynąca z głośników stała się głośniejsza. Tekst piosenki zaczął wydobywać się z jego ust idealnie komponując się ze śpiewem wokalisty, a jego palce jakby same zaczęły uderzać o kierownicę wystukując rytm. Opierając się wygodnie o fotel, przyciskiem spuściłam szybę na dół, pozwalając, by chłodny wiatr orzeźwił moją twarz. Gdy przyszła pora na refren postanowiłam się dołączyć. Mimo że zawsze porównywałam swój śpiew do psa, który wyje do księżyca, nie krępowałam się.

– Chodzisz z moim bratem do klasy, prawda? - No masz. Czar rozluźniającej chwili zniknął tak szybko jak się pojawił.

– Tak – odpowiedziałam mu markotnie.

– I jak? – zapytał, ale widząc, że nie za bardzo zrozumiałam szybko dodał: – Dogadujecie się?

– Em... – zamyśliłam się, zastanawiając się nad dobrym wybrnięciem z sytuacji – Można tak powiedzieć.

– To przed nim się wtedy schowałaś, mam racje? – Mocniej zacisnęłam zęby. Jeśli starszy brat Sasuke miał zamiar pobawić się w dobrą wróżkę bądź swatkę, to przykro mi, ale nie ze mną.

– Daleko jeszcze? - zapytałam mimo tego, że dobrze znałam odpowiedź. Ale jakoś musiałam zmienić temat.

– Zaraz będziemy - powiedział po czym nie zważając na drogę wbił we mnie wzrok i widocznie się zamyślił. Miałam wrażenie, ze trwało to wieczność, a spojrzenie, którym mnie obdarzył przenikało mnie do szpiku kości, jakby chciał coś ze mnie wyciągnąć. Jednak po dłuższej, krępującej dla mnie chwili ponownie zwrócił się w kierunku ulicy i włączył kierunkowskaz, podjeżdżając pod jedną z bram.

– Dziękuję – powiedziałam odpinając pasy bezpieczeństwa. Sięgnęłam po torebkę, która znajdowała się pod fotelem i otworzyłam drzwi. Po wyjściu przejechałam dłonią po włosach, chcąc chociaż trochę je ułożyć, bo po spotkaniu z wiatrem wyglądały tragicznie.

– Wystarczy lepiej go poznać – odezwał się Itachi w momencie, gdy chciałam popchnąć drzwi, by ponownie je zamknąć.

***

Ding dong...

Zerknęłam jeszcze przez ramię na samochód Uchihy, który wraz z momentem uchylenia się drzwi odjechał z piskiem opon. Spojrzałam ponownie w stronę wejścia, w którym teraz stał mężczyzna i z poważną miną zerkał na tył odjeżdżającego samochodu.

– Dzień dobry – zaczęłam w końcu wyrywając go z zamyślenia.

– Dobrze, że jesteś. – Tym powitaniem wzbudził we mnie jeszcze większą ciekawość niż samym telefonem. Gdy tylko przekroczyłam próg, szybko zamknął za mną drzwi i zaprosił do salonu, a sam udał się do kuchni po jakieś picie.

Tak jak ostatnio, usiadłam na kanapie, jednak by zrobić sobie na niej miejsce musiałam przełożyć gdzieś indziej otwarte zeszyty z jakimiś zapiskami, w które postanowiłam nie zaglądać. Stolik, który stał przede mną, również był zawalony. Leżały na nim jakieś książki i kilka kartek oraz włączony laptop, na którym uruchomiony był Word. Wielki pogrubiony nagłówek zwrócił moją uwagę.

– Rodzina Haruno – wyszeptałam, a dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów. Zmarszczyłam czoło i spojrzałam na mężczyznę, który właśnie położył na stoliczku dwie szklanki z wodą.

– Czytaj dalej – powiedział spokojnie.

Czekałam, aż zasiądzie obok mnie, bądź na fotelu, jednak nie zrobił tego. Włożył ręce do kieszeni ciemnych jeansów i spoglądał na mnie z uśmiechem. Poruszyłam więc myszką podłączoną do laptopa, by ponownie oświetlić ekran. Gdy tekst się wyświetlił zaczęłam czytać, a z każdym przeczytanym zdaniem oczy rozszerzały mi się coraz bardziej.

Mebuki Haruno była niegdyś znaną tancerką. Już jako siedemnastolatka wzbudzała podziw na konkursach tańca towarzyskiego, gdzie jej parterem był Kizashi Haruno, którego w późniejszych latach poślubiła. Jej mąż po tym jak przejął firmę budowlaną po swoim ojcu zmuszony był porzucić pasję. Rozkwit kariery kobiety przypadł dopiero w latach 1994 - 2000, kiedy to występowała w Teatrze Muzycznym w Nagasaki. W kwietniu 2000 roku nieoczekiwanie, tuż przed rozpoczęciem spektaklu, zapowiedziała go jako swój ostatni. Nie podała jednak powodu, dla którego postanowiła opuścić scenę. Tej samej nocy zginęła w śmiertelnym wypadku samochodowym. Prasa jednak nie pisała na ten temat. Dlaczego?

Po czternastu latach, ciszę na ten temat postanowiła przerwać Sakura Haruno - córka Mebuki i Kizashiego. Dziewczyna z bólem opowiadała o swoich przeżyciach. Odkąd pamięta jej ojciec był nałogowym alkoholikiem i używał na niej przemocy. Dopuścił się nawet molestowania seksualnego. Nieoczekiwanie, gdy dziewczynka skończyła dziesięć lat jej ojciec wraz z inną kobietą wyjechał za granicę. Piekło Sakury jednak się nie skończyło. Trafiła do domu dziecka, gdzie mimo, że była bezpieczna czuła się źle. Dzieci dokuczały jej i wyśmiewały. Dopiero po czterech latach, w sierocińcu zjawił się brat Mebuki, chcąc zabrać siostrzenicę pod swoją opiekę.

W jego domu dziewczyna zaczęła wieść spokojne życie starając się zapomnieć o przykrościach z przeszłości. Mimo wszystko, wujek unikał tematu jej matki, oświadczając jej tylko, że pracowała jako ekspedientką w supermarkecie i zginęła w wypadku samochodowym. Dziewczyna, nieświadoma tego, że jej oboje rodzice kochali taniec, po skończeniu gimnazjum zaczęła uczęszczać do liceum artystycznego o kierunku tanecznym. Jej życie ponownie odwróciło się do góry nogami , gdy podczas porządków w domu krewnego znalazła dyplom należący do jej matki. Był nagrodą za zajęcie pierwszego miejsca w konkursie tanecznym. Jeszcze tego samego dnia siedemnastolatka została potrącona przez samochód, przez co wylądowała w szpitalu z poważnymi urazami, które uniemożliwiają jej powrócenie do pasji. Tam właśnie dowiedziała się od wujka prawdy o swoje matce. O jej karierze jak i o śmierci.

Mebuki po ostatnim występie została na pożegnalnym przyjęciu zorganizowanym przez załogę teatru. W ruch poszedł alkohol, którego tancerka sobie nie odmówiła. Na nic nie zważając kobieta wsiadła do samochodu chcąc wrócić do swojej trzyletniej córki, dla której porzuciła karierę, albowiem chciała w pełni oddać się macierzyństwu. Podczas jazdy nie zważając na ruch na sąsiednim pasie chciała wyprzedzić samochód przed sobą. Odbyło się zderzenie czołowe, którego nie przeżyła ani ona, ani kierowca z na przeciwka. Brat Mebuki - Kohaku, w pełni wyciszył cała sprawę chcąc zachować dobre imię siostry, jak i uchronić siostrzenicę przed przeszłością.

– Co to jest? – zapytałam łamiącym się głosem, gdy w końcu zebrałam się na odwagę, by na niego spojrzeć.

– Artykuł, który po poprawkach trafi do gazety – odpowiedział mi niewzruszony.

Zacisnęłam usta, powodując że wargi utworzyły wąską linie. Mimo że wiedziałam, iż słuch mnie nie zawodzi, nie mogłam w to uwierzyć. Potrząsnęłam głową, jakby miało mi to pomóc w odtrąceniu od siebie zarówno tego co powiedział, jak i nawracających wspomnień. Wzięłam nierówny oddech i pozwoliłam, by łzy, które napłynęły mi do oczu znalazły ujście, wyznaczając na moich policzkach czarno-szare ścieżki. Te kłamstwa nie mogły ujrzeć światła dziennego. Nie po tym jak wyszłam na prostą.

– To są same bzdury! – wrzasnęłam, gwałtownie zamykając klapę od laptopa.

– Oh, ja nazwałbym to przekoloryzowaną historią. Ale czy to ma sens? Ludziom jest obojętne to, czym nakarmisz ich głód ciekawości. Zwłaszcza, że nie mają na to wpływu.

- Zaufałam ci - powiedziałam rozklejając się jak małe dziecko. Jednak to co bolało mnie najbardziej to, to że ponownie dałam się nabrać. To, że kolejny raz okazałam się być naiwna. Byłam pewna, że już się tak nie stanie, że tym razem potoczy się wszystko inaczej. A jednak. Wykorzystał mnie. Czułam się przed nim naga. Obdarta z przeszłości, przeżyć i tajemnic.

– Jak widzisz niepotrzebnie, ale mogę usunąć ten artykuł – powiedział, opierając się o meblościankę.

– To to zrób! -wrzasnęłam jadowicie. Moja rozpacz w tym momencie całkowicie zniknęła, a na jej miejsce wstąpił gniew. Wzrokiem pełnym frustracji spoglądałam, jak teatralnie cmoka ustami kręcąc przy tym głową.

– W życiu nie ma nic za darmo, kochanie – wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo, które podziałało na mnie jak czerwona płachta na byka. Gwałtownie wstałam popychając tym samym stolik, przez co rozlałam trochę wody znajdującej się w obu szklankach. Jednak to był mój najmniejszy problem.

– Jesteś sukinsynem! – krzyknęłam mu prosto w twarz, jednak nie przejął się tym. Po szatańskim uśmiechu, który wstąpił na jego twarz miałam wrażenie, że go rozbawiłam.

– Nie jesteś pierwszą osobą, która mi to mówi – Moje oczy rozszerzyły się gwałtownie w przerażeniu. Instynktownie cofnęłam się o krok. Moje złe przeczucia narastały z każdą sekundą. Nie miałam pojęcia z kim tak właściwie mam do czynienia. – To jak? Zgadasz się?

– Nawet nie wiem na co – odparłam cicho, ponownie siadając na kanapie. W tym momencie najbardziej bałam się tego, jak bardzo może okazać się nieprzewidywalny.

– Wystarczy, że weźmiesz dla mnie z pewnego domu tylko, małą teczuszkę.

– To będzie kradzież – zaprotestowałam.

– Ależ nie – westchnął. – To będzie jedynie pożyczka. Po paru dniach to zwrócisz. Domownicy nie powinni się nawet zorientować.

– Co jest w tej teczce?

– To już nie powinno cię interesować – jego ton zabrzmiał tak ostro, że pożałowałam tego, że dałam omotać się ciekawości. Po chwili coś mnie olśniło. Ściągnęłam brwi i zaczęłam analizować całą sytuacje.

- Czegoś nie rozumiem – zaczęłam, a gdy spotkałam się z jego spojrzeniem postanowiłam kontynuować: - Dlaczego sam tego nie zrobisz tylko wykorzystujesz mnie?

- Powiedzmy, że nie jestem tam mile widziany. Ale to długa historia i nie ma sensu bym ci ją opowiadał. Co prawda, jeszcze do niedawna, nie byłem pewny jak tą sprawę rozwiąże. Jednak, gdy przyszłaś do mnie, zaufałaś mi tak bardzo, że bez wahania opowiedziałaś mi o sobie i o swojej rodzinie. Postanowiłem to wykorzystać, a ty nie możesz mi teraz odmówić. Chyba, że chcesz by opisana przeze mnie historia wylądowała na jednej ze stron gazety, która rano będzie już leżała pod domem każdego z mieszkańców? Wyobrażasz sobie ich spojrzenia, gdy będziesz szła ulicą? Dziennikarzy, którzy będą próbowali z tobą porozmawiać? A co powie twój wujek, na to, że jego siostrzenica postanowiła oczernić całą rodzinę i że zwróciła się z tym do obcego faceta? Co jeśli dowiedziałby się o tym twój tatuś, którego przecież mimo wszystko kochasz.

–Dość! - krzyknęłam zamykając oczy z nadzieją, że pomoże mi się to uwolnić od tego koszmaru. – Zgadzam się, tylko już przestań...

– Dobrze robisz – powiedział po czym upił łyk wody ze szklanki. – Powinno ci pójść łatwo, zwłaszcza, iż wiem, że nawiązałaś kontakt z moimi bratankami, tak a propos przekaż Itachiemu, że ma naprawdę ładny samochód.

– Bratankami? - wyszeptałam nie dowierzając w wypowiedziane przez niego słowa – To znaczy, że oni... Że ty jesteś...

– Uchiha, Madara Uchiha.

Od Autorki: Chciałam Wam jak najbardziej wynagrodzić przerwę między rozdziałami, że tak się zagalopowałam, iż znowu zapomniałam dodać czegoś od siebie. No w każdym razie rozdział już jest i jestem ciekawa co sądzicie, o "panu, który uratował Sakurze życie". Może opisałam to dość skromnie, ale od czego jest rozdział siódmy? :)
O, właśnie. Zapomniałabym. Powstała zakładka "Spam". I zachęcam byście się z nią zapoznali. 
No i jeszcze tak na zakończenie zapytam o jedną sprawę, czytał ktoś z Was wczorajszy chapter? :D

Pozdrawiam :3