4. Niezręczna sytuacja

W głowie masz rozum, a na nogach buty. 

Możesz ruszyć w tę stronę, którą sam wybierzesz. - Dr. Seuss

Po powrocie do domu ze szpitala pierwsze dni, a może nawet tygodnie były ciężkie. Czułam, się jakbym straciła grunt pod nogami. Pustka w sercu rozprzestrzeniała się we mnie z każdą chwilą. Nie miałam na nic ochoty. Jedyne co robiłam, to przesiadywałam całe dnie w gabinecie wujka i oglądałam rzeczy po mamie. Doskonale pamiętałam jak pierwszy raz mi je pokazał.

Z pomocą wuja wysiadłam z jego samochodu. Podczas gdy on wypakowywał z pojazdu moje torby, do których spakowała mnie niedawno współlokatorka z pokoju, ja z pomocą kul pokuśtykałam w stronę wejścia. Stałam przed drzwiami i wpatrywałam się w odbicie, które dostarczała mi mała szybka. Przyzwyczaiłam się do opuchniętych oczu. Sińce też nie były żadną nowością. Uniosłam rękę pozwalając, by przyrząd rehabilitacyjny z hukiem upadł na kamienne schody. Przeczesałam dłonią lekko splątane włosy wzdychając przy tym głośno. Wyjęłam z kieszeni mosiężny klucz i otworzyłam nim frontowe drzwi. Uchyliły się nie wydając przy tym żadnego zbędnego zgrzytu. Schyliłam się po kulę kiedy Kohaku właśnie podbiegł i mi ją podał. Chciałam się do niego uśmiechnąć dziękując za ten miły gest, ale nie umiałam. Odwróciłam wzrok i nie czekając na to aż on weźmie do rąk bagaże weszłam do środka. Doskonale wiedziałam do jakiego pokoju chce zajrzeć najpierw. Do gabinetu.

Uchyliłam lekko drzwi jakby obawiając się, że mogę kogoś tam zastać. Nic takiego się nie stało. Sprawną nogą popchnęłam drzwi mocniej, aby uzyskać szerokie przejście. Podeszłam do okna. Oparłam kule łokciowe o parapet i przeciągnęłam wiśniową zasłonę na prawą stronę odsłaniając widok wiosennego ogrodu. Przekręciłam klamkę w bok i pociągając za nią w swoją stronę lekko je uchylając. Zamknęłam oczy wdychając przy tym delikatny zapach forsycji, znajdującej się tuż przy oknie po zewnętrznej stronie. Nagle usłyszałam skrzypniecie paneli. Odwróciłam się gwałtowanie. To był wuj. Obdarzył mnie ciepłym uśmiechem i podszedł do swojego okazałego biurka. Kucał powoli, a gdy w jego kolanie coś strzyknęło zdenerwowany wymamrotał coś pod nosem na temat starości. Z obu szafek znajdujących się w dole biurka wyjął dwa spore kartony, a następnie przesunął je po panelach w stronę dywanu znajdującego się w centrum pokoju. Usiadł na nim, a ręką poklepał miejsce obok siebie. Kuśtykając podeszłam do niego i usiadłam w pokazanym przez niego miejscu. Zacisnęłam dłoń na drobnych frędzelkach bordowego dywanu podczas, gdy on zdejmował pokrywę jednego kartonu. Gdy już to zrobił podsunął go mi. Nachyliłam się ku pudle i drżącą ręką wyjęłam pierwszą rzecz, którą okazało się być zdjęcie.

Jak udało mi się domyśleć przedstawiało mamę i mnie. Mama miała na sobie sięgającą do kostek kwiecistą spódnicę i białą koszulkę, a rozpuszczone włosy okalały jej uśmiechniętą twarz. Natomiast ja, ubrana byłam jasnoróżowy śpioszek. Mama trzymała mnie na swoim biodrze i z czułym uśmiechem mi się przypatrywała. Przyjrzałam się sobie dokładniej. Do swojej drobnej buzi wkładałam kawałek złotego medalu, który miałam przewieszony przez szyje. Spojrzałam pytająco na wuja.

-To było jej ulubione zdjęcie. Wróciła wtedy z twoim tatą z konkursu. Było późno, a ty, gdy tylko usłyszałaś przekręcany klucz w zamku od razu się obudziłaś. Nie chciałaś znowu usnąć, więc mama wzięła cie ze sobą do salonu. Kizashi zapragnął zrobić wam zdjęcie, ale ty zamiast ładnie pozować szarpałaś medal mamy i dopiero, gdy umieściła go na twojej szyi zaczęłaś spoglądać w obiektyw ze złotym krążkiem w buzi. Oczywiście tylko ja przejmowałem się tym jakie bakterie mogą się na nim znajdować.

Słysząc tą krótką opowieść pierwszy raz od czasu wypadku delikatnie się uśmiechnęłam.

***

Razem z wujkiem jechałam samochodem w kierunku nowej szkoły. Spojrzałam na niego, a kąciki moich ust powędrowały ku górze. Przez te sześć tygodni ponownie się do siebie zbliżyliśmy. Mogłam nawet powiedzieć, że nasze relacje stały się lepsze niż były przed wypadkiem. Zaczęliśmy szczerze rozmawiać. A ja pokochałam te wieczory, kiedy razem z gosposią zasiadaliśmy w salonie z kubkami pełnymi gorącej, zielonej herbaty, a on opowiadał nam jakieś rodzinne historie.

Gdy przejeżdżaliśmy obok mojego dawnego liceum opuszkami palców przejechałam po szybie. 
Tęskniłam. 
Wyobraziłam sobie jak Toshiro tańczy w jednej z sal i wysłuchuje kąśliwych uwag ze strony Akihiro. Od ostatniego spotkania z Toshim, nie skontaktowałam się z nim ani razu. On natomiast dzwonił, pisał a nawet przychodził pod dom. Jednak byłam nieugięta. Sprawiało mi to taki sam ból jak jemu, może nawet większy. Miałam świadomość tego, że zachowuję się w stosunku do niego nie w porządku. Jednak miałam zamiar zacząć iść własną drogą, a nie tą którą on mi wskazywał.

– Nie bój się. Internat mało czym różni się od bursy. – Usłyszałam ze strony krewnego. Nie bałam się akurat tego. Wiedziałam, że internat po prostu podlega pod szkołę. Martwiłam się oto, czy poradzę sobie w nowym otoczeniu, wśród nowych ludzi. Nie byłam pewna też, czy klasa humanistyczna to na pewno dobry wybór. Ale to był chyba jedyny atrakcyjny dla mnie profil zważając na przyszłość. Zwłaszcza, że mój umysł, nie zaliczał się do ścisłych.

Gdy wuj zaparkował na parkingu znajdującym się z bocznej strony szkoły bez problemu wyszłam na zewnątrz. Spojrzałam na budynek, a usta same mi się otwarły. Fakt, widziałam go wcześniej na zdjęciach w internecie, ale wtedy nie wydawał się taki duży. Liceum było dwa razy większe od tego, do którego uczęszczałam wcześniej. Przechyliłam lekko głowę. Może nawet trzy. Miało kształt podkowy. A tuż za nim znajdował się o tym samym kształcie budynek mieszkalny. Oba były w jasno żółtych barwach. Całość, łącznie z parkingiem otaczał zielony już żywopłot i czarny płot z profilu metalowego, który zakończony był grotami.

-Jeszcze Ci mucha wleci, kochanie - powiedział unosząc delikatnie mój podbródek sprawiając, że moje usta znów były zamknięte. Podziękowałam mu w duchu za to, że pomógł mi się otrząsnąć.

Ruszył w kierunku białych schodów prowadzących do wejścia niosąc dwie, sporej wielkości czarne torby. Chciałam mu pomóc, ale nie mogłam. Musiałam unikać ciężarów, dlatego też tylko z plecakiem podążyłam za nim. Musiałam uważać, czy przypadkiem nie obciążam zbytnio lewej nogi. Od dwóch tygodni zaraz po zdjęciu gipsu regularnie uczęszczałam na rehabilitacje i wiedziałam, że jeszcze trochę czasu minie zanim będę mogła przestać.

***

Zapukałam do drzwi, jak mówiła tabliczka, dyrektorki. Gdy usłyszałam donośne: proszę, nacisnęłam klamkę. Weszłam pierwsza, a tuż za mną wuj. Jak tylko przekroczył próg zrzucił ze swoich ramion bagaże i odetchnął z ulgą. Właśnie wtedy, kobieta siedząca twarzą do okna odwróciła się do nas. Mogłabym przysiąc, że wyglądała znajomo. Ta jasna cera, te długie blond włosy luźno związane w kitki i te brązowe oczy.

– Cześć Tsundade! – zawołał wuj z entuzjazmem, co wywołało mały mętlik w mojej głowie. Nie wiedziałam, że ją zna. Nic mi o tym nie wspominał.

– Nie gadaj tylko siadaj! – zawołała, śmiejąc się. - Napijesz się?

– Jak widzisz, jestem tu w pewnej sprawie – powiedział poważnie, a ja poczułam na sobie wzrok nie tylko jego, ale również tej kobiety. Usłyszałam jak głośno wciąga powietrze. Zamyśliła się na chwilę, a ja byłam pewna, że wraca gdzieś wspomnieniami.

– Ależ ty przypominasz Mebuki – powiedziała, uśmiechając się do mnie delikatnie. Uniosłam brwi do góry i spojrzałam pytająco na wuja. Mówił, że nikt nie wie, o tym, że jego siostra miała córkę.

– A... Zapomniałem ci powiedzieć. To stara znajoma rodziny – powiedział, jakby czytając w moich myślach. Momentalnie mi się przypomniało. Widziałam ją na jednej z fotografii z kartonu, była tam z mamą, tatą i mną. Grali w karty, a ja bawiłam się grzechotką na dywanie.

– Sugerujesz, że jestem stara?! – krzyknęła z oburzeniem wstając, a mój wujek ze strachem w oczach uniósł ręce w geście obrony.

– Ja jestem w kwiecie wieku kochany – powiedziała, poprawiając swój zielony sweter. – Ale nie mówimy o mnie. Siadajcie.

Według jej polecenia usiedliśmy na sąsiednich krzesłach naprzeciwko jej biurka. Ona natomiast otworzyła szufladę i wyjęła z niej jakąś czerwoną teczkę. Odchyliła gumkę i otwarła ją, a następnie wyłożyła na powierzchnie biurka papiery.

– Regulamin i plan dnia dostałaś meilem i mam nadzieję, że się z nim zapoznałaś – powiedziała poważnym tonem, a ja grzecznie przytaknęłam.

– Wystarczy, że podpiszecie kilka dokumentów – powiedziała, obracając wszystkie kartki w naszą stronę i dodała: Imieniem i nazwiskiem na dole strony.

Zagłębiłam się w czytaniu, a mój wujek, zamiast zrobić to samo, od razu machnął podpisami na wszystkich czterech kartkach. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i ponownie skupiłam się na małych literkach. Tym razem przerwał mi krzyk dyrektorki.

-Shizune! - zawołała, a przez drzwi obok wpadła dość młoda kobieta. Poprawiła ręką swojej średniej długości ciemne włosy, a następnie przycisnęła do siebie plik jakichś kartek.

– Tak? – zapytała uśmiechając się serdecznie.

– Orientujesz się może, który pokój jest wolny? - zapytała Tsunade, obracając się na krześle ponownie w stronę okna zerkając na podwórko. Młodsza kobieta podrapała się po głowie, wypuszczając z uścisku jedną kartkę, po którą natychmiastowo się schyliła.

– W pokoju dwadzieścia cztery są cały czas tylko dwie dziewczyny – odpowiedziała, wstając.

– Ah... No tak, dwadzieścia cztery. Przyniesiesz Sakurze kluczyk? – zapytała, dalej spoglądając na podwórze.

– Oczywiście, zaraz wracam – powiedziała i zniknęła w sąsiednim pokoju. Jednak już po chwili wróciła trzymając w dłoni srebrny, błyszczący klucz zawieszony na kółeczku.

– Na pewno się dogadasz z dziewczynami – rzekła, podając mi go, a potem w pośpiechu opuściła pomieszczenie. Zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno będzie tak jak powiedziała. Spojrzałam na niepodpisane papiery i od razu wróciłam do czytania. Gdy wreszcie udało mi się je przejrzeć. Podpisałam tam gdzie trzeba i podsunęłam dyrektorce, a ona obróciła się do nas.

– Naukę rozpoczniesz jutro. Twoja klasa za chwilę kończy lekcję – powiedziała, spoglądając na wielki plan zajęć rozwieszony na tablicy korkowej znajdujący się po jej lewej stronie.

Zerknęłam na zegar wiszący się za mną. Wskazówki pokazywały pięć minut po piętnastej.

– Twój pokój jest na pierwszym piętrze w internacie na lewym korytarzu.

Trzymany przed chwilą w dłoni przedmiot schowałam do kieszeni jeansów. Wstałam i poprawiłam swoją lekko wygniecioną białą bluzkę.

– A, jeszcze jedno. Chyba musisz kontynuować rehabilitację, kiedy ją masz?

– W środy i soboty – odparłam starając się ukryć swoje zdziwienie. Widocznie wujek opowiedział jej o tym co się stało.

– Shizune może cię zawozić i odbierać.

– Dziękuję, jednak wujek też obiecał mi swoją pomoc – powiedziałam delikatnie się do niej uśmiechając. To miło z ich strony. Skierowałam swoje kroki w kierunku drzwi.

– Pamiętaj, że jakby coś się działo, od razu masz do mnie przyjść. A teraz już leć. Jutro dasz mi znać jak Ci się u nas spodobało.

– Dziękuję – powiedziałam najszczerzej jak umiałam i zerknęłam ostatni raz na jej zatroskane oczy zanim wyszłam.

***

Powoli, podpierając się poręczy wchodziłam po schodach. Patrząc pod nogi na ostatnim stopniu zauważyłam jakiś zeszyt. Schyliłam się, by go podnieść.

– Naruto Uzumaki – przeczytałam na głos napis na nalepce przyklejonej do pomarańczowej okładki. Westchnęłam i biorąc zeszyt ze sobą podeszłam do wujka, który stał naprzeciwko drzwi pokoju dwadzieścia cztery.

-Dziękuję – wyszeptałam i przytulając się do niego szybko dodałam: -Za wszystko.

Pogłaskał mnie po włosach, a ja się odsunęłam. Dłonią przetarłam zaszklone oczy. Nie wiedziałam, czemu tak zareagowałam. W końcu będziemy się widywać.

– Trzymaj się – powiedział, pocierając moje ramię i skierował się w stronę schodów.

Gdy już całkowicie zniknął z mojego pola widzenia popatrzałam na drzwi przed sobą. Uniosłam do góry rękę i niepewnie zapukałam. Po krótkiej chwili białe drzwi się otwarły i stanęła w nich jakaś dziewczyna. Była prawie równa mi wzrostem. Wydawało mi się, że jest szczupła, jednak nie mogłam być tego pewna, bo gruba bluza w kolorze lawendy zakrywała jej talię. Proste, granatowe włosy sięgały jej do pasa, a gdy lekko schyliła głowę, by swoimi delikatnie szarymi tęczówkami przyjrzeć się moim torbom wydawały się one jeszcze dłuższe. Podrapałam się po głowie czując się zakłopotana.

– Em... Hej, przeniosłam się tu dzisiaj i Tsunade umieściła mnie w tym pokoju.

– Ah, słyszałam, że jakaś dziewczyna ma dojść do naszej klasy, pewnie jesteś Sakura – powiedziała, wyciągając do mnie dłoń i dodała: – Hinata, miło mi.

– Mi również – odpowiedziałam, odwzajemniając uścisk. Następnie ona cofnęła się parę kroków w tył, a ja prawą nogą wepchnęłam bagaże do środka.

Pokój był ładny i przytulny. Ściany w kolorze moreli bardzo przypadły mi do gustu. Od razu przy wejściu, po prawej stronie były drzwi do łazienki, która również była w pomarańczowych barwach. O dziwo, nie była aż tak mała jak sobie ją wyobrażałam. Zrobiłam parę kroków do przodu. Za rogiem toalety była duża ściana, przy której stały trzy łóżka, a koło każdego znajdowała się mała, nocna szafka z lampką. Podeszłam do tego pod oknem, które jako jedyne było wolne i położyłam na nim swój plecak. Usiadłam na posłaniu i podskoczyłam parę razy testując jego miękkość. Było idealne. Spojrzałam na łóżko obok mojego, na którym porozrzucane były sukienki.

– Ino jest na randce – odezwała się granatowowłosa.
Skinęłam głową w geście zrozumienia i rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju. Naprzeciwko łazienki stała spora, jasno dębowa szafa. Miała taki sam odcień jak panele podłogowe. A tuż koło niej komoda z trzema szufladami, na której znajdowały się ramki ze zdjęciami. Natomiast obok komody zauważyłam bezdrzwiowe przejście do drugiego pomieszczenia. Skierowałam tam swoje kroki. Pokój był mniejszy od tego głównego. Przy oknie stała beżowa sofa wraz ze stolikiem, na którym był wazon z kwiatami, które swoim zapachem wypełniały pokoik. A przy ścianie naprzeciw wejścia stały dwa biurka. Trzecie natomiast było przy lewej ścianie ustawione naprzeciwlegle do okna. Nad każdym z nich wisiała mała korkowa tablica i tylko jedna była pusta.

– Co tam trzymasz w dłoni? – zapytała Hinata, która dotychczas tylko przyglądała się moim poczynaniom.
Podniosłam do góry lewą dłoń. Zeszyt.

–Wiesz może kto to Naruto Uzumaki? – zapytałam z zaciekawieniem.

– N-Naruto? – zająknęła się i cofnęła się w stronę jednego z biurek, a następnie usiadła na obrotowym krześle.

– Tak. Znalazłam jego zeszyt na schodach.

– Ma pokój blisko nas. Dwadzieścia sześć. Poszłabym z Tobą, ale... – urwała spoglądając na papiery porozkładane na blacie biurka. - Muszę dokończyć wypracowanie. Termin był na dzisiaj, a ja o nim zapomniałam. Na szczęście nauczycielka pozwoliła mi go donieść po południu.

– Nie ma sprawy. Zaraz wracam – gdy tylko to powiedziałam, mogłabym dać sobie rękę uciąć, że usłyszałam wypuszczane z ulgą powietrze przez Hinatę.

***

Otwarłam drzwi i instynktownie udałam się w prawo, w głąb korytarza. Jednak nie musiałam długo iść. Szybko odnalazłam odpowiednie drzwi. Spojrzałam jeszcze raz na zeszyt do matematyki i zapukałam do drzwi. Usłyszałam huk, a następnie głośne: otwarte!

Weszłam i zorientowałam się, że układ mebli i pokoju jest taki sam, jak u nas. Spojrzałam na rząd miejsc do spania i stanęłam zdezorientowana. Na łóżku leżał dobrze zbudowany mężczyzna ubrany w czarne jeansowe spodnie i czerwony T-shirt. Miał długie, czarne włosy luźno spięte w kitkę na plecach, a jego czarne jak smoła oczy sprawiły, że bardzo mi kogoś przypominał. Jednak nie to wywołało u mnie taki szok. Ta osoba swoim wiekiem na pewno nie pasowała do liceum. Cofnęłam się i dla pewności ponownie zerknęłam na numer pokoju. Dwadzieścia sześć. Wszystko się zgadzało. Jeszcze raz spojrzałam na mężczyznę, chcąc się upewnić, czy wzrok na pewno nie płata mi figli

– Czy tu mieszka Naruto Uzumaki? – odezwałam się zmieszana, a mężczyzna uniósł na mnie wzrok przerywając tym samym czytanie jakiegoś komiksu.

– Wyszedł na chwilę, zaraz wróci.

– Znalazłam jego zeszyt – powiedziałam machając niezgrabnie notesem.

– Cały on. Może się rozgościsz? - zapytał mężczyzna przechodząc do siadu. - Jestem Itachi Uchiha.

Oczy mi się rozszerzyły. Słyszałam już to nazwisko. To nim przedstawił się ten koleś w bibliotece jakiś czas temu. Musieli być spokrewnieni. Byli do siebie podobni.

– A ja Deidara! – razem z głośnym okrzykiem jakaś ręka uniosła się zza łóżka. Następnie z podłogi podniósł się mężczyzna w podobnym wieku, do tego siedzącego na łóżku i pomasował się po głowie. Zaraz po tym otrzepał swoje ubranie i zasiadł na łóżku obok Itachiego. Nagle uderzył go pięścią w bark.

– Za co to? – krzyknął z rozbawieniem kruczowłosy, a następnie otarł uderzone miejsce.

– Ty już dobrze wiesz – powiedział, odwracając głowę i krzyżując ręce na klatce piersiowej.

– Dziękuję, ale muszę wracać – odezwałam się po całym zajściu. Położyłam zeszyt na komodzie i zaczęłam kierować się do drzwi. Zrobiłam krok wychodząc za próg i właśnie wtedy go ujrzałam. Szedł obok jakiegoś roześmianego blondyna, który wyraźnie mu coś opowiadał. Patrząc na czubki swoich butów jedną rękę wyjął z kieszeni i przeczesał nią swoje hebanowe włosy. Uniósł głowę, a ja natychmiast weszłam do pokoju.

– Łazienka! – pisnęłam szarpiąc za klamkę drzwi, które do niej prowadziły.

– Zajęta – odezwali się równo obaj mężczyźni. Jednak po sekundzie usłyszałam charakterystyczne kliknięcie zamka. Mocno pociągnęłam za klamkę i na nic nie zważając wparowałam do środka ponownie je zamykając, a następnie zakryłam swoją dłonią usta osobie znajdującej się przy ścianie. Usłyszałam skrzypnięcie zamykanych drzwi pokoju.

– Ktoś jest w łazience? – usłyszałam chłodny głos. Wzdrygnęłam się i mocno zacisnęłam zęby.

– Sasori – odpowiedział beznamiętnie Deidara.
Podziękowałam mu w duchu, że nie wymienił też mnie i spojrzałam na osobę, od której byłam oddalona tylko kilkanaście centymetrów. Mężczyzna poruszył sugestywnie brwiami. Przewróciłam oczami przykładając wskazujący palec do swojej buzi, by dać mu do zrozumienia, by był cicho. Zdjęłam rękę z jego ust i chwilę później tego pożałowałam.

– Przed kim się chowasz? – wyszeptał, obdarzając mnie zadziornym uśmieszkiem. Zdałam sobie sprawę, że imię tej osoby wypadło mi z głowy. Musiałam więc użyć odpowiednich określeń.

– Przed aroganckim bufonem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą na co w odpowiedzi uzyskałam krótki, zduszony śmiech.

– Nie sądziłam, że kiedyś dziewczyna, będzie uciekać przed Sasuke – odpowiedział, poprawiając swoje krótkie, czerwone włosy, które lekko przysłaniały jego czekoladowe tęczówki. Zrobiłam parę kroków w tył i niespodziewanie uderzyłam głową o kant kabiny prysznicowej.

– Ała – jęknęłam i szybko ugryzłam się w język. Damski jęk w łazience, w której przebywał mężczyzna...

No, no, nie wiedziałam, że ty ten tego... - zachichotało moje alter ego, a byłam już prawie pewna, że to przemilczy.

Sasori natychmiast nacisnął przycisk na ubikacji, chcąc zamaskować wydany przeze mnie dźwięk. Wraz z głośnym szumem odzyskałam nadzieję na powodzenie mojego planu.

– Co to było? - usłyszeliśmy głos Uchihy.

– Chodzi Ci o spłuczkę? Sasuke, nie sądziłem, że jesteś tak zacofany. Jest to mechanizm, który uruchamia się, w przypadku twojego kibla, za pomocą przycisku. Powoduję to, że zbiornik z wodą się opróżnia obmywając muszlę klozetową. Skoro już wiesz co to jest, możesz zacząć jej używać – wyjaśnił poważnie, a zza drzwi mogliśmy usłyszeć zmieszane ze sobą trzy salwy śmiechu.
Nigdy bym nie pomyślała, że spłuczka może być bezpiecznym wyjściem z niezręcznej sytuacji.

– Nie rżnij głupa! – warknął zdenerwowany.

– Braciszku, spokojnie. Chodźmy już, bo się spóźnimy – po spokojnej wypowiedzi starszego z braci usłyszeliśmy już tylko trzask zamykanych drzwi. Mój łazienkowy kolega przekręcił zamek i wyszedł pierwszy, a następnie gestem dłoni pokazał mi, że mogę podążyć w jego ślady. Opuściłam toaletę cały czas śmiejąc się z zaistniałej sytuacji, jednak ból cały czas nie dawał o sobie zapomnieć. Uniosłam rękę i pomasowałam tył głowy.

– Dalej boli? - powiedział wychodząc z drugiego pokoju.

–Yhym – odpowiedziałam mu z grymasem na twarzy. On przyciągnął do siebie mój nadgarstek, a następnie podwinął rękaw granatowej bluzy. Zapisał na mojej skórze ciąg jakiś cyfr.

– Jak coś to dzwoń, a teraz cię odprowadzę – powiedział zatykając marker. Rzucił go na łóżko i otworzył przede mną drzwi jak to robią gentlemani. 

Od Autorki:  No i jest rozdział. Niestety późną porą, więc pewnie większość przeczyta go jutro. Mam tylko nadzieję, że nie zjecie mnie za "obecność" Sauske w tym rozdziale i za to, że akcja jako tako się wolno rozgrywa? ;-; Chciałam Wam jeszcze powiedzieć, że w tym rozdziale miałam spory problem z nadaniem tytułu. Były żartobliwe opcje typu: Spłuczka moim zbawicielem jest lub Łazienkowy kolega. Jednak po dziwnych przemyśleniach na temat tych tytułów postanowiłam pozostać przy pierwszej wersji Niezręczna sytuacja. Poinformuję Was też, że do dodania mam dwie nowe zakładki na blogu, jednak przez późną godzinę dokonam tego chyba jutro. A no i jeszcze powiem, że już mam pomysł na rozdział piąty i szósty, gdzie pan Uchiha trochę się rozkręci. xD Tak przy okazji, czytał ktoś może książki od Sary Jio?